'Uw baarmoederhals is verkort'

Hi, ik ben Aschanti en deel graag mijn zwangerschapsverhaal met jullie

Op 12 maart 2024 werd mijn droom werkelijkheid, want toen ben ik te weten gekomen dat ik zwanger was van onze prachtige dochter Noálie. Maar we zullen maar beginnen bij het begin hé.

Al van jongs af wist ik dat ik heel graag mama wilde worden. Mijn broer en zus hadden beide kinderen waar ik dan graag mee voor zorgde en vertroetelde wanneer ik de kans kreeg, dus het hele ‘ik wil zo graag een kindje’ gevoel werd daardoor nog eens extra versterkt. Op 20.1.2019 leerde ik dan ook mijn huidige partner kennen. Al snel wist ik dat Jordi degene was waar ik mijn leven mee wilde opbouwen en de papa van mijn kinderen zou worden.

We hebben elkaar rustig leren kennen, pratende over onze toekomst. In november 2023 zijn wij na bijna 5 jaar gaan samen wonen. Ons leven samen kon nu echt beginnen en die droom voor een kindje kwam nu echt wel dicht bij.

Ovulatie testen

Ik had al een paar jaar een spiraal, dus die moest er dan ook snel worden uitgehaald. Mijn afspraak stond vast voor 26 december 2023 en met vol spanning en zonder verwachtingen gingen we naar de gynaecoloog. Zij haalde de spiraal eruit en vertelde mij dat ik binnen een paar dagen een eisprong zou hebben. ‘Wow zo snel’ dachten mijn vriend en ik. De gynaecoloog zei dat ik best nog een aantal maanden kon wachten om mijn menstruele cyclus terug op gang te laten komen.

Aangezien ik al zeker 8 jaar geen menstruatie had gehad wist ik ook niet hoe mijn cyclus in elkaar zou zitten, zijn we dan begonnen met het gebruiken van ovulatietesten. De teleurstelling die deze testen met zich meebrachten wanneer het streepje niet donker genoeg was, was minstens even groot als geen streepje zien op je zwangerschapstest. Ik wist van de gynaecoloog dat mijn ovulatie maximum 2 dagen later zou plaats vinden, dus dat ik mijn menstruatie ongeveer 14 dagen later zou moeten hebben, midden januari dus.

Mijn menstruatie brak amper tot niet door, waardoor ik mezelf ging wijsmaken dat ik misschien toch wel echt zwanger kon zijn. Dit was niet het geval, maar goed ook aangezien de gynaecoloog het ons had afgeraden. Vol goede moed begon ik weer met het tracken van mijn eisprong, door het gebruik van een aantal apps & door de ovulatie testen.

Ook deze maand was ik niet zwanger. De teleurstelling die je voelt is niet te beschrijven, ook al waren we nog maar net aan het proberen. Telkens vertelde ik mezelf ‘misschien is het nog te vroeg om te testen, misschien moeten we morgen nog een test doen’. De hoeveelheid geld die wij besteed hebben aan ovulatietesten & zwangerschapstesten is ongewoon (mijn vriend was het hier natuurlijk niet mee eens, hij vond het overdreven dat ik zoveel wilde testen).

Loslaten

De maand daarna heb ik geprobeerd om het een beetje los te laten & alles zijn gangetje te laten gaan. Ik voelde mezelf op bepaalde momenten een beetje misselijk & vermoeider dan normaal dus besliste ik om op 12 maart 2024 een zwangerschapstest te doen.

Ik besloot een digitale test van Clearblue te doen, zo eentje die je 6 dagen vroeger zou kunnen gebruiken. Als ik zo’n test zou doen, moet ik niet doen alsof ik een streepje zie. Het duurt ongeveer 3 minuten voor het resultaat zichtbaar is, maar wanneer ik je zeg dat die 3 minuten een eeuwigheid lijken, overdrijf ik niet.

Eerste positieve zwangerschapstest

En dan stond het daar, het woordje ‘zwanger’. De gevoelens die je dan krijgt zijn echt onbeschrijfelijk. Alle soorten gevoelens gaan door je heen, je bent enorm blij maar tegelijk ook bang. Je weet dat er nog zoveel kan gebeuren of dat die test misschien wel vals zou zijn. Ik heb dan voor de ‘zekerheid’ nog een test gedaan met een streepje & ja hoor, ook deze was positief. Mijn geluk kon niet op.

Cadeautjes

Ik zou ik niet zijn, als ik op voorhand nog niets had voorbereid om het mijn vriend te zeggen. Jordi moest die avond met de nacht op, dus hij sliep nog.

Ik heb hem met een leugentje naar de living gelokt & had het cadeautje op tafel gezet. Ik denk dat hij eerst niet echt doorhad wat er aan de hand was, maar eenmaal hij het doorhad keek hij mij aan en zei hij ‘Echt?’. Ja, honderdduizend procent heel echt. Ook zijn geluk kon niet op.

Ook voor onze ouders had ik al iets voorbereid. Ik wilde dan ook meteen naar onze ouders rijden omdat ik wist dat ik niet voor mijn mama zou kunnen zwijgen. Mijn stiefpapa snapte de test niet helemaal dus zei ‘ja ma hoe weet je dan dat je zwanger bent?’ waarop mijn mama antwoordde ‘omdat daar zwanger op staat’. Wanneer hij door had dat ik effectief zwanger was, werden we beide bijna dood geknuffeld. Zij konden niet wachten tot hun kleinkind er was.

Het begin

Dezelfde avond heb ik nog een afspraak gemaakt bij de dokter om bloed laten trekken & een afspraak bij de gynaecoloog voor de eerste echo. De resultaten van mijn bloed bevestigde effectief dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Aangezien mijn HcG nog niet zo hoog was moest ik 2 dagen later opnieuw bloed laten trekken. Gelukkig was de waarde gestegen, het was dus voor echt.

De eerste echo stond gepland op 2 april, mijn verjaardag. Toen ik al die zwangere vrouwen in de wachtzaal zag zitten voelde ik me enorm fijn. Want ik wist dat als alles goed zou gaan ik er binnen x aantal weken ook zo zou uitzien. Ik kon niet wachten tot ik een buikje zou krijgen. En dan is het moment daar, tijd voor de echo. Toen ik het hartje van ons meisje zag kloppen begon ik meteen te wenen (nu ik dit aan het schrijven ben lopen de tranen weer bijna van mijn wangen). Hoe gek is het dat er in mijn buik een mini mensje zat? De gynaecoloog zei dat alles er goed uit zag en dat de uitgerekende datum vast stond op 22 november.

Een mooie datum vond ik zelf, aangezien die dicht aanleunde tegen de verjaardag van mijn papa die er jammer genoeg niet meer is. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds sterk het gevoel dat mijn dochter ‘gestuurd’ is door mijn papa. Noálie zou geboren worden op 22 november en de verjaardag van mijn papa is op 28 november. Mijn papa zijn sterfdatum is 16 maart en op 12 maart ben ik te weten gekomen dat ik zwanger was. Hoe toevallig kan alles zijn..

Ik vond het zo vervelend dat je zolang moest wachten voor een nieuwe echo dus ik was enorm blij toen Precho op mijn pad kwam. De eerste keer dat ik daar ben geweest was ik nog maar iets van een 8 weken, dus veel konden we niet zien. Toch deed Sarah haar best om ons kleintje in beeld te brengen. Het werd dus een begin van vele afspraken.

Bekendmaking

Op 22 april hadden we een uitgebreidere echo & de niptest. De gynaecoloog was er 80 procent zeker van dat het een meisje was, maar we moesten de resultaten afwachten om 100 procent zeker te zijn. De uitslag zouden we een paar dagen later krijgen & daaruit bleek inderdaad dat ons kleintje een meisje was. En het belangrijkste van al, dat ze gezond was.

We beslisten ook om het op deze dag te vertellen aan iedereen, dus hadden we een mooie aankondiging gemaakt, als ik er nu op terug kijk krijg ik weer kriebels in mijn buik.

Niemand van ons gezin wist of we een meisje of een jongen zouden krijgen, dus op 14 mei deden wij een genderreveal. Als ik er nu aan terug denk krijg ik een enorm warm gevoel. Wij hadden ervoor gekozen om voor 2 meters & 2 peters te gaan en ook zij waren er allemaal bij. Ik vond het zo fijn om te zien dat ons meisje altijd bij zoveel mensen terecht zou kunnen en zo geliefd was. Eindelijk konden we iedereen vertellen dat we een meisje zouden krijgen en wat haar naam zou zijn. Ons klein wondertje, Noálie.

Cyste

Mijn zwangerschap is in het begin vrij vlot gegaan, ik had bijna geen kwaaltjes en kon nog bijna alles eten. Op 4 juli zijn we nog bij de gynaecoloog geweest voor de 20 weken echo, Noálie lag niet stil dus een goede foto hadden we niet.

Deze echo was een beetje het begin van de rollercoaster waar we in zijn beland. Op de echo zag de gynaecoloog dat ons meisje een cyste op haar hersenen had, waarover we ons geen zorgen moesten maken want die zou wel vanzelf wegtrekken en dat ik teveel vruchtwater bleek te hebben. Uiteraard maakte ik me wel meteen zorgen en zeker omdat we de dag daarna voor 10 dagen op vakantie gingen naar Spanje. Hoe hard ik ook geprobeerd heb om te genieten van onze laatste vakantie, toch speelde de woorden van de gynaecoloog in mijn achterhoofd.

Eenmaal terug van vakantie hadden we een echo geboekt bij Sarah. Ik vond

het zo fijn om te zien hoe Noálie gegroeid was. Je zag haar gezichtje zo goed dat je al kon zien op wie ze zou lijken (op haar papa uiteraard hé).

Baarmoederhals

Eind juli had ik al enorm veel last van harde buiken, maar alles was nog in orde. De dokter had mij wel een aantal dagen thuis geschreven om mijn lichaam rust te geven. Op 23 augustus ging ik zoals elke dag gewoon naar het werk, maar ik merkte dat ik ook dan weer enorm veel last had van harde buiken. Ik besloot te wachten tot na het werk om even langs het verloskwartier te gaan. Ik weet nog dat mijn vriend zei ‘het zal wel weer niets zijn zoals vorige keer, je moet gewoon rustiger aandoen’.

Eenmaal aangekomen op het verloskwartier hadden ze mij aan de CTG gelegd, Noálie was enorm actief en deed alsof ze op een springkasteel zat. Op de CTG zagen ze inderdaad dat ik vrij regelmatig harde buiken had. Ze besloten om mijn baarmoederhals op te meten. Ik weet nog toen ze tegen mij zeiden ‘uw baarmoederhals is verkort, hij zit nog onder de 2cm dus we gaan u hier houden’.

Mijn vriend en ik keken beide naar elkaar omdat we nog niet doorhadden hoe ernstig het was. De assistent gynaecoloog kwam onze kamer binnen en zei mij dat het niet zo goed was dat mijn baarmoederhals zo verkort was en dat ik daarbovenop nog eens harde buiken had, want dat zou kunnen betekenen dat onze dochter wel eens veel sneller zou kunnen komen dan de bedoeling was.

De wereld zakte letterlijk onder onze voeten weg. Ik was pas uitgerekend over 3 maanden, dus het was totaal geen optie om haar nu al te laten komen. Ze zeiden mij dat ik longrijpers zou krijgen voor moest mijn bevalling toch doorzetten. Ik zou ook overgeplaatst worden naar het Universitair ziekenhuis van Antwerpen, want daar konden ze meer voor mij doen dan in Klina. Wanneer je dat te horen krijgt stopt de wereld eventjes met draaien. Je staat beide machteloos en je weet dat het nu in de handen ligt van de dokters en van moeder natuur.

Eenmaal aangekomen in het UZA hebben ze mijn baarmoederhals nog eens opgemeten & weeënremmers toegediend. Deze leken even iets te doen, maar hielpen niet enorm veel. Ik kreeg nog een tweede dosis longrijping en mijn baarmoederhals werd nog eens opgemeten. Hij bleek stabiel te blijven. Ze wilden hem niet meer te veel opmeten, want dat zou ervoor kunnen zorgen dat ik nog meer harde buiken zou krijgen. Zolang ik niet te veel last had, zouden zij niets meer doen.

Ik heb denk ik een week in het ziekenhuis gelegen & toen werd er beslist dat ik totaal niet meer mocht werken en het alleen maar rustig aan mocht doen. Tijdens die opname wordt je geconfronteerd met alles wat er aan de hand is. Er zijn kinderartsen langs geweest die ons vertelde wat er ons te wachten zou staan moest Noálie nu al geboren worden aangezien ik nog maar net 27 weken zwanger was. Ze zou meteen van ons worden weggenomen & naar de NICU worden gebracht. We kregen zelfs een rondleiding op de afdeling zodat we konden zien waar ons meisje dan zou zijn. Dat gevoel wens ik niemand toe. Je weet dat je lichaam je kindje is aan het falen & je hoopt dat ze nog zo lang mogelijk kan blijven zitten.

Aangezien alles stabiel bleef werd er beslist dat ik naar huis mocht, met de nodige rust & controles. Ik zou 1 keer per week op controle moeten komen om te kijken of alles nog onder controle was. Je denkt dus dat alles wel oké is & dat het ‘ergste voorbij is’.

Vruchtwater

Maar dan op 1 september merk ik dat ik vocht verlies. Ik ben meteen naar Klina gereden waar ze hebben getest of het effectief vruchtwater was. Natuurlijk had ik niet zoveel geluk en was het inderdaad vruchtwater. Ik was toen bijna 29 weken zwanger, dus nog lang niet zwanger genoeg om Noálie nu al te laten komen.

Ook dit keer werd ik weer overgeplaatst naar UZA, want daar konden ze mij beter monitoren. Ze hebben mij daar weer een paar dagen gehouden, maar alles bleef stabiel & mijn baarmoederhals ook. Ik mocht naar huis, maar moest nu elke week 2 keer op controle komen. Elke maandag een echo & elke donderdag aan de CTG. Hoe fijn ik het ook vond om ons meisje elke week te zien, het was best wel vermoeiend om 2x per week helemaal naar het UZA te rijden. Veel klagen kunnen we niet, want voor dat mini mensje doe je alles.

Ze vertelde mij dat aangezien mijn water gebroken was de kans op infectie enorm groot was en ik dus geen seksueel contact meer mocht hebben met mijn partner, maar ook niet in bad mocht gaan. Hier baalde ik enorm van, want ik droomde van een badbevalling. Ik zou rond 37 weken worden ingeleid aangezien het geen ‘nut’ meer zou hebben om haar na 37 weken nog te laten zitten & zeker niet als mijn water dan al bijna 8 weken gebroken was. De datum stond vast, op 29 oktober werd ik ingeleid. Eindelijk iets om naar uit te kijken.

Geboorte

Wat mijn bevalling betreft mag ik eigenlijk niet klagen. Ik was er enorm bang voor, maar dat bleek uiteindelijk voor niets nodig. Ik moest om 19u in het ziekenhuis zijn en om 22u werd er een ballonetje opgestoken. Die is er dan om 2u uitgehaald & om 4u hebben ze besloten om mijn water te breken (mijn ‘water’ dat op 1 september gebroken was, zou blijkbaar een hoge vlies scheur geweest zijn). Toen mijn water gebroken was kwamen de weeën enorm heftig op. Aangezien ze Noálies hartslag constant wilde monitoren moest ik blijven liggen en kon ik niet wandelen om mijn weeën op te vangen. Ze waren zo heftig dat ik voor een epidurale heb gevraagd. Hier was ik enorm bang voor aangezien ik al gekke dingen gehoord had. Maar mijn anesthesist was zo’n fijne man & mijn epidurale viel echt mee.

Ondertussen hadden ze ook al gevoeld of ik al ontsluiting had, ik zat op 3 of 4 centimeter. Eens mijn epidurale was ingewerkt kon ik eindelijk een beetje slapen. Ik voelde niets, behalve een enorme druk op mijn bil. Rond 7u zijn ze nog eens komen voelen of mijn ontsluiting al gevorderd was en toen zat ik op 6 of 7 centimeter. Ik kon dus nog eventjes slapen.

Rond 08u30 kwam de vroedvrouw nog eens voelen & toen bleek dat ik op 10cm zat en ze het hoofdje kon voelen. Het was dus tijd om te persen. Ik weet nog dat de vroedvrouw zei ‘het kan nog zeker anderhalf uur duren & zeker bij een eerste kindje’.

Niets was minder waar, want rond 09u mocht ik beginnen persen en om 09u33 werd onze mooie dochter Noálie Bogers geboren. Ze hebben haar moeten laten komen met de zuignap omdat haar hartslag na een contractie niet snel genoeg recupereerde.

Noálie

Het cliché dat je alles vergeet wanneer ze je kindje op je buik leggen is dus echt zo waar. Noálie woog 2kg460 & was 47cm klein. Een echt mini mensje dus. De tranen liepen over onze wangen van geluk, na zo’n helse 10 weken van op en af naar het ziekenhuis was onze dochter er dan eindelijk. Je wereld staat even stil wanneer je beseft dat jij en de persoon die je onvoorwaardelijk graag ziet zo’n mooi meisje hebben gemaakt.

Ik ben Jordi dankbaar voor al zijn steun tijdens mijn zwangerschap & tijdens mijn bevalling. Zonder hem had ik het nooit kunnen doen. Ondertussen is ons meisje al bijna 5 maanden oud. Ons gezinnetje is compleet en wij zijn eindeloos gelukkig.